bb d

We wspólnej polityce handlowej UE liczba państw objętych powszechnym systemem preferencji celnych po 2013 r.

Unia Celna charakteryzuje się:

Z podanych poniżej państw UE tworzy pogłębione strefy wolnego handlu z

Zasada niedyskryminacji partnerów w wielostronnym systemie handlu GATT/WTO jest realizowana

Wywóz dóbr kultury podlegających pod szczególne regulacje unijne odnosi się do:

Użytkowa wersja taryfy celnej TARIC uwzględnia:

Po powstaniu WTO zakres przedmiotowy polityki handlowej Unii Europejskiej:

Stawki celne autonomiczne

W Unii Europejskiej wspieranie eksportu:

Do składników neutralnych nie należą:

W przypadku ochrony przed nadmiernym importem, jako środek ochrony rynku unijnego, mogą pojawiać się następujące instrumenty:

Standardowy system GSP jest stosowany przez państwa UE wobec importu pochodzącego z

Z podanych poniżej państw UE nie ma wynegocjowanego regionalne porozumienia handlowe z:

Uruchomienie procedury antydumpingowej jest najczęściej poprzedzone wystąpieniem dumpingu sporadycznego

Kontyngenty taryfowe wymagające uzyskania pozwolenia na przywóz towaru mogą być przyznawane na przykład proporcjonalnie do zgłoszonego zapotrzebowania

Kraje będące beneficjentami systemu GSP oferowanego przez UE mają możliwość korzystania z dodatkowych preferencji w dostępie do unijnego rynku po ratyfikowaniu podstawowych konwencji międzynarodowych

Niedobór podstawowych produktów na unijnym rynku może prowadzić do wprowadzenia konieczności uzyskania zezwoleń na wywóz określonych towarów (do?) państw trzecich

Związania stawki celnej oznacza, że w przypadku każdej linii taryfowej, dla której ona występuje ustalony jest maksymalny poziom dopuszczalnego cła i nie może być ona jednostronnie podniesiona

Kontyngenty taryfowe we wspólnej polityce handlowej Unii Europejskiej najczęściej występują w przypadku towarów:

Związanie stawki celnej oznacza, że w przypadku każdej linii taryfowej, dla której występuje ustalony jest minimalny poziom dopuszczalnego cła i nie może ona być jednostronnie podniesiona:

Regionalne porozumienia handlowe umożliwiają realizację wymiany handlowej jedynie pomiędzy państwami należącymi do WTO i do ugrupowań integracyjnych.