Wyszukaj
Zaloguj / zarejestruj się
Jeśli masz już konto, możesz się zalogować.
Jeśli nie masz konta, zarejestruj nowe podając nazwę użytkownika, adres email i hasło.
Formularz kontaktowy
Memorizer+
Wykup dostęp
Ta funkcja jest dostępna dla użytkowników, którzy wykupili plan Memorizer+
Fiszki
Kartografia wgłębna
Test w formie fiszek Kartografia wgłębna- egzamin inż
Ilość pytań: 22 Rozwiązywany: 2012 razy
Dane wejściowe wykorzystywane do konstruowania dowolnych map jakościowych mogą być bezpośrednio zastosowane:
Mogą być wykorzystane do opracowania map ilościowych po ich odpowiednim przetworzeniu
Do opracowania map miąższości i strukturalnych
Do opracowania dowolnych map ilościowych
Do opracowania map geologicznej, odkrytej można wykorzystać:
Dane stratygraficzne i miąższościowe z odwiertów
Ilościowe dane petrofizyczne wspomagane sondowaniami magnetotellurycznymi
Interpretacje strukturalne sejsmiki skorelowane ilościowo z wynikami interpretacji litologiczno-złożowej krzywych geofizyki wiertniczej.
Do opracowania map ilościowych, na których zmienność kartowanego parametru jest odwzorowana za pomocą izolinii, można wykorzystać:
Przekroje biostratygraficzne;
Dyskretnie zakodowana zmienności litologii, facji lub paleogeografii.
Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatość średnią, miąższość, itp.;
Ekstrapolacja to technika konstruowania map ilościowych
Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko
Przedstawić na mapie kartowawane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych
Ekstrapolacja jest techniką konstruowania map używaną do:
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi,wykorzystywana przez np. konturowanie równoległe;
Konstruowania map jakościowych, zwłaszcza map fotolineamentów;
Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana przez np. konturowanie równoodległościowe;
Ekstrapolacja to technika używana do konstruowania map ilościowych możliwa do wykorzystania przy zastosowaniu:
Konturowania geometrycznego (metoda trójkątów)
Konturowania równoległego (metoda trójkątów)
Konturowania równodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D);
Pod pojęciem m regularnej siatki interpolacyjnej rozumiemy
Sieć równo oddalonych węzłów 2D;
Sieć elementów skończonych o dowolnej geometrii
Sieć trójkątów równobocznych;
rozdzielczości regularnej siatki interpolacyjnej decyduje:
Cięcie warstwicowe zastosowane na mapie.
Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y);
Ilość i orientacja budujących ja trójkątów;
Czynniki decydujące o geometrii siatki interpolacyjnej, używanej do skonstruowania map to:
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y oraz ciecie warstwicowe mapy.
Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y;
Naroża X min, Y min, Z min oraz X max, Y max, Z max oraz spacjowanie w kierunkach X, Y i Z;
Dla punktowych danych wejściowych cechujących się równomierną dystrybucją przestrzenną, izotropową zmiennością i dużą liczebnością optymalną odmiana metody trójkątów jest:
Konturowanie równoległe;
Konturowanie mechaniczne(geometryczne).
Konturowanie równoodległościowe;
Metoda trójkątów jest stosowana przede wszystkim do:
Do operacji na regularnych siatkach interpolacyjnych, np. konwersji czasowo głębokościowej;
Do opracowania map na podstawie wspomaganej komputerowo interpretacji sejsmiki;
Do opracowania map pojedynczych parametrów na podstawie stosunkowo nielicznych danych punktowych lub do konstruowania map powierzchni terenu.
Technika superpozycji jest to:
Klasyczna (analogowa) technika konstruowania map, wykorzystywana do opracowania map pochodnych w wyniku nałożenia i odejmowania lub dodawania dwóch obrazów izoliniowych. Z jej wykorzystaniem można konstruować pochodne mapy strukturalne lub miąższości;
Metoda wspomagająca korelacje międzyotworowe na podstawie geofizyki wiertnicze oparta na ekstrapolacji trendów wielomianowych oraz interpolacji liniowej;
Analogowa metoda konturowana wykorzystująca ekstrapolację techniką równoodległościową.
Interpolacja liniowa to podstawowa technika:
Wyznaczania położenia warstwic, stosowana do określenia położenia warstwic na mapach konstruowanych metoda trójkątów.
Obliczania regularnych siatek interpolacyjnych (grid 2D);
Przeniesienia gradientów zmian kartowanego parametru z obszaru kontrolowanego danymi na obszar nie kontrolowany lub słabo kontrolowany danymi
Interpolacja liniowa to technika konstruowania map ilościowych pozwalająca:
Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko;
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.
Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych;
Interpolacja liniowa i ekstrapolacja mogą być stosowane razem, gdy do opracowania różnych fragmentów map wykorzystane będą:
Konturowanie geometryczne i konturowanie równoodległościowe;
Metoda superpozycji i konturowanie mechaniczne.
Konturowanie geometryczne i konturowanie równoległe;
Przewyższone przekroje wgłębne:
Pozwalają precyzyjnie prześledzić budowę geologiczną ale wprowadzają zaburzenia , kątów, miąższości i odległości;
Nie mogą być stosowane do celów publikacyjnych;
Pozwalają bardziej precyzyjnie prześledzić budowę geologiczną nie wprowadzając zaburzeń odległości, ale fałszują relacje kątowe i miąższościowe.
Na rozdzielczość regularnej siatki interpolacyjnej mają wpływ:
Cięcie konturowe mapy kreślonej na podstawie siatki;
Głównie gęstość siatki interpolacyjnej w pionie;
Zastosowany algorytm interpolacyjny, ilość i jakość danych wejściowych oraz gęstość siatki interpolacyjnej;
Procedura przygotowania danych wejściowych do opracowania map wgłębnych i przekrojów wgłębnych :
Posegregowanie danych geofizycznych, litostratygraficznych, biostratygraficznych i chronostratygraficznych z zastosowaniem zasad logiki rozmytej.
Obejmuje ujednolicenie jednostek i skal materiałów wejściowych oraz ujednolicenie wielkości i typu czcionek w cyfrowych plikach wsadowych;
Obejmuje ujednolicenie współrzędnych materiałów wsadowych, ujednolicenie jednostek, dopasowanie formatów cyfrowych, ocenę metodologicznej zgodności pozyskania danych wsadowej, ujednolicenie stratygrafii;
Przygotowanie danych do opracowania mapy izopachyt obejmuje:
Obliczenie miąższości rzeczywistych w odwiercie poprzez uwzględnienie krzywizny otworu i kąta upadu warstw;
Obliczenie pozornych kątów upadu kartowanej warstwy;
Obliczenie uśrednionego zailenia kartowanej warstwy
Do opracowania przekroju strukturalnego wykorzystywane
Mapy facjalne i paleogeograficzne
.nterpretacje sejsmiki w domenie czasowej oraz krzywe porowatości efektywnej;
Interpretacje sejsmiki w domenie głębokościowej, dane strukturalne uzyskane w odsłonięciach terenowych, mapy strukturalne, stratygrafia profili wierceń, interpretacje strukturalne geofizyki wiertniczej
Przekroje stratygraficzne są opracowywane na podstawie np.:
Wyłącznie zgeneralizowanych map strukturalnych;
Wyników korelacji na podstawie krzywych geofizycznych i wiedz geologicznej.
Pomiarów laboratoryjnych;
Do opracowania poprawnych przekrojów strukturalnych niezbędne jest:
Zastosowanie poprawnego obliczania miąższości poerozyjnych warstw
Przeliczanie kątów rzeczywistych na pozorne i vice versa, zależnie od potrzeb
Opracowanie bardzo szczegółowej biostratygrafii badanych warstw.
Cześć!
Wykryliśmy, że blokujesz reklamy na naszej stronie.
Reklamy, jak zapewne wiesz, pozwalają na utrzymanie i rozwój serwisu. W związku z tym prosimy Cię o ich odblokowanie by móc kontynuować naukę.