Wyszukaj

Zaloguj / zarejestruj się

Jeśli masz już konto, możesz się zalogować.

Przejdź do logowania

Jeśli nie masz konta, zarejestruj nowe podając nazwę użytkownika, adres email i hasło.

Przejdź do rejestracji

Zaloguj

Formularz kontaktowy

Memorizer+

Wykup dostęp

Ta funkcja jest dostępna dla użytkowników, którzy wykupili plan Memorizer+

Kup dostęp

Fiszki

Kartografia wgłębna

Test w formie fiszek Kartografia wgłębna- egzamin inż

Ilość pytań: 22 Rozwiązywany: 2005 razy

Dane wejściowe wykorzystywane do konstruowania dowolnych map jakościowych mogą być bezpośrednio zastosowane:

Mogą być wykorzystane do opracowania map ilościowych po ich odpowiednim przetworzeniu

Do opracowania map miąższości i strukturalnych

Do opracowania dowolnych map ilościowych

Do opracowania map geologicznej, odkrytej można wykorzystać:

Interpretacje strukturalne sejsmiki skorelowane ilościowo z wynikami interpretacji litologiczno-złożowej krzywych geofizyki wiertniczej.

Ilościowe dane petrofizyczne wspomagane sondowaniami magnetotellurycznymi

Dane stratygraficzne i miąższościowe z odwiertów

Do opracowania map ilościowych, na których zmienność kartowanego parametru jest odwzorowana za pomocą izolinii, można wykorzystać:

Dane umożliwiające ciągłe odwzorowanie kartowanych parametrów, np. porowatość średnią, miąższość, itp.;

Dyskretnie zakodowana zmienności litologii, facji lub paleogeografii.

Przekroje biostratygraficzne;

Ekstrapolacja to technika konstruowania map ilościowych

Przedstawić na mapie kartowawane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.

Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych

Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko

Ekstrapolacja jest techniką konstruowania map używaną do:

Konstruowania map jakościowych, zwłaszcza map fotolineamentów;

Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi,wykorzystywana przez np. konturowanie równoległe;

Konstruowania map ilościowych, pozwalającą na ilościowe odwzorowanie kartowanych parametrów na obszarach nie kontrolowanych danymi, wykorzystywana przez np. konturowanie równoodległościowe;

Ekstrapolacja to technika używana do konstruowania map ilościowych możliwa do wykorzystania przy zastosowaniu:

Konturowania równoległego (metoda trójkątów)

Konturowania geometrycznego (metoda trójkątów)

Konturowania równodległościowego i konstruowania map cyfrowych z wykorzystaniem regularnych siatek interpolacyjnych (grid2D);

Pod pojęciem m regularnej siatki interpolacyjnej rozumiemy

Sieć równo oddalonych węzłów 2D;

Sieć trójkątów równobocznych;

Sieć elementów skończonych o dowolnej geometrii

rozdzielczości regularnej siatki interpolacyjnej decyduje:

Ilość i orientacja budujących ja trójkątów;

Wielkość oczka siatki w kierunkach X i Y (tzw. spacjowanie w kierunkach X i Y);

Cięcie warstwicowe zastosowane na mapie.

Czynniki decydujące o geometrii siatki interpolacyjnej, używanej do skonstruowania map to:

Naroża X min, Y min, Z min oraz X max, Y max, Z max oraz spacjowanie w kierunkach X, Y i Z;

Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y oraz ciecie warstwicowe mapy.

Naroża X min, Y min, X max, Y max oraz spacjowanie w kierunkach X i Y;

Dla punktowych danych wejściowych cechujących się równomierną dystrybucją przestrzenną, izotropową zmiennością i dużą liczebnością optymalną odmiana metody trójkątów jest:

Konturowanie równoległe;

Konturowanie mechaniczne(geometryczne).

Konturowanie równoodległościowe;

Metoda trójkątów jest stosowana przede wszystkim do:

Do operacji na regularnych siatkach interpolacyjnych, np. konwersji czasowo głębokościowej;

Do opracowania map pojedynczych parametrów na podstawie stosunkowo nielicznych danych punktowych lub do konstruowania map powierzchni terenu.

Do opracowania map na podstawie wspomaganej komputerowo interpretacji sejsmiki;

Technika superpozycji jest to:

Metoda wspomagająca korelacje międzyotworowe na podstawie geofizyki wiertnicze oparta na ekstrapolacji trendów wielomianowych oraz interpolacji liniowej;

Analogowa metoda konturowana wykorzystująca ekstrapolację techniką równoodległościową.

Klasyczna (analogowa) technika konstruowania map, wykorzystywana do opracowania map pochodnych w wyniku nałożenia i odejmowania lub dodawania dwóch obrazów izoliniowych. Z jej wykorzystaniem można konstruować pochodne mapy strukturalne lub miąższości;

Interpolacja liniowa to podstawowa technika:

Wyznaczania położenia warstwic, stosowana do określenia położenia warstwic na mapach konstruowanych metoda trójkątów.

Przeniesienia gradientów zmian kartowanego parametru z obszaru kontrolowanego danymi na obszar nie kontrolowany lub słabo kontrolowany danymi

Obliczania regularnych siatek interpolacyjnych (grid 2D);

Interpolacja liniowa to technika konstruowania map ilościowych pozwalająca:

Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie wartości przekraczającym minimum i maksimum w zbiorze danych wejściowych.

Odwzorować w sposób dyskretny kartowane zjawisko;

Przedstawić na mapie kartowane zjawisko w zakresie minimum – maksimum, takim jak w zbiorze danych wejściowych;

Interpolacja liniowa i ekstrapolacja mogą być stosowane razem, gdy do opracowania różnych fragmentów map wykorzystane będą:

Konturowanie geometryczne i konturowanie równoległe;

Metoda superpozycji i konturowanie mechaniczne.

Konturowanie geometryczne i konturowanie równoodległościowe;

Przewyższone przekroje wgłębne:

Pozwalają bardziej precyzyjnie prześledzić budowę geologiczną nie wprowadzając zaburzeń odległości, ale fałszują relacje kątowe i miąższościowe.

Nie mogą być stosowane do celów publikacyjnych;

Pozwalają precyzyjnie prześledzić budowę geologiczną ale wprowadzają zaburzenia , kątów, miąższości i odległości;

Na rozdzielczość regularnej siatki interpolacyjnej mają wpływ:

Cięcie konturowe mapy kreślonej na podstawie siatki;

Głównie gęstość siatki interpolacyjnej w pionie;

Zastosowany algorytm interpolacyjny, ilość i jakość danych wejściowych oraz gęstość siatki interpolacyjnej;

Procedura przygotowania danych wejściowych do opracowania map wgłębnych i przekrojów wgłębnych :

Obejmuje ujednolicenie współrzędnych materiałów wsadowych, ujednolicenie jednostek, dopasowanie formatów cyfrowych, ocenę metodologicznej zgodności pozyskania danych wsadowej, ujednolicenie stratygrafii;

Posegregowanie danych geofizycznych, litostratygraficznych, biostratygraficznych i chronostratygraficznych z zastosowaniem zasad logiki rozmytej.

Obejmuje ujednolicenie jednostek i skal materiałów wejściowych oraz ujednolicenie wielkości i typu czcionek w cyfrowych plikach wsadowych;

Przygotowanie danych do opracowania mapy izopachyt obejmuje:

Obliczenie pozornych kątów upadu kartowanej warstwy;

Obliczenie uśrednionego zailenia kartowanej warstwy

Obliczenie miąższości rzeczywistych w odwiercie poprzez uwzględnienie krzywizny otworu i kąta upadu warstw;

Do opracowania przekroju strukturalnego wykorzystywane

Mapy facjalne i paleogeograficzne

Interpretacje sejsmiki w domenie głębokościowej, dane strukturalne uzyskane w odsłonięciach terenowych, mapy strukturalne, stratygrafia profili wierceń, interpretacje strukturalne geofizyki wiertniczej

.nterpretacje sejsmiki w domenie czasowej oraz krzywe porowatości efektywnej;

Przekroje stratygraficzne są opracowywane na podstawie np.:

Pomiarów laboratoryjnych;

Wyłącznie zgeneralizowanych map strukturalnych;

Wyników korelacji na podstawie krzywych geofizycznych i wiedz geologicznej.

Do opracowania poprawnych przekrojów strukturalnych niezbędne jest:

Opracowanie bardzo szczegółowej biostratygrafii badanych warstw.

Przeliczanie kątów rzeczywistych na pozorne i vice versa, zależnie od potrzeb

Zastosowanie poprawnego obliczania miąższości poerozyjnych warstw