Mikroekonomia - podstawy teorii wyboru konsumenta

Warunkiem równowagi konsumenta jest, aby użyteczność całkowita z konsumpcji jednego dobra była równa użyteczności całkowitej z konsumpcji drugiego dobra

Przesuwanie się w górę wzdłuż danej krzywej obojętności powoduje wzrost zadowolenia z konsumpcji określonego koszyka dóbr

Krzywa obojętności dla czasu wolnego i konsumpcji ma ujemne nachylenie

Konsument znajduje się w równowadze, kiedy krzywa obojętności styka się z linią budżetu

Prawo malejącej użyteczności krańcowej wyjaśnia, dlaczego krzywa obojętności ma dodatnie nachylenie

Jeśli ceny obu dóbr X i Y wzrosną, to linia budżetu musi stać się bardziej stroma

Jeżeli cena dobra X jest równa cenie dobra Y, to współczynnik kierunkowy linii budżetu ma nachylenie równe 1

Linia budżetu pokazuje kombinacje dóbr, które są osiągalne dla konsumenta przy danych cenach i dochodzie

Wraz ze zmianą dochodu nominalnego zmienia się położenie oraz nachylenie linii budżetu

Użyteczność całkowita jest sumą zadowolenia, jakie osiąga konsument z konsumpcji określonego koszyka dóbr

Jeśli rośnie użyteczność całkowita, to rośnie również użyteczność krańcowa

Użyteczność krańcowa to przyrost zadowolenia konsumenta z konsumpcji na skutek zwiększenia konsumpcji danego dobra o kolejną jednostkę

Ujemna wartość użyteczności krańcowej oznacza, że użyteczność całkowita z konsumpcji danego dobra maleje

Krzywa obojętności jest graficznym odzwierciedleniem wszystkich kombinacji dwóch dóbr, wobec których konsument jest obojętny, a więc takich, które dają mu takie samo zadowolenie z konsumpcji

Krańcowa stopa substytucji określa, z jakiej ilości dobra Y musi zrezygnować konsument, aby zwiększyć konsumpcję dobra X o jednostkę, nie zmieniając poziomu zadowolenia z konsumpcji

Jeżeli konsument dysponuje określonym dochodem, to zwiększenie konsumpcji jednego dobra wymaga ograniczenia konsumpcji drugiego dobra, co jest przedstawione przez ujemne nachylenie linii budżetu

Krańcowa stopa substytucji określa, o ile jednostek trzeba zwiększyć konsumpcje obu dóbr, aby przenieść się na wyżej położoną krzywą obojętności

Dla typowych krzywych obojętności, zwiększając o kolejne jednostki konsumpcję dobra X, konsument jest skłonny rezygnować z coraz mniejszych ilości dobra Y

Optymalny wybór konsumenta oznacza, że nie jest on zainteresowany (przy danych cenach i dochodzie) zmianą wybranej przez siebie kombinacji dóbr na żadną inną kombinację

Dla typowych krzywych obojętności punkt optimum konsumenta to punkt styczności linii budżetu z możliwie najwyżej położoną krzywą obojętności