Główne mechanizmy obrony ego

Gratyfikacja niespełnionych pragnień w dokonaniach imaginacyjnych (powszechną formą jest „marzenie na jawi”)

Podwyższanie poczucia własnej wartości przez utożsamianie się z inną osoba lub instytucją, często o wybitnej pozycji

Oddzielenie ładunku emocjonalnego od bolesnych sytuacji albo odseparowanie niezgodnych postaw przez umieszczenie ich w logicznie sztywnych przegródkach (co pozwala na utrzymywanie sprzecznych postaw, o których nigdy nie myśli się równocześnie czy w związku ze sobą); zwane także segmentacją

Obarczanie winą za własne trudności innych osób lub przypisywanie innym własnych „zakazanych” pragnień

Rozładowanie stłumionych uczuć, zwykle wrogości, na obiektach o mniej zagrażających niż te, które pierwotnie wzbudziły te uczucia

Próby udowodnienia, że własne zachowanie jest „racjonalne” i usprawiedliwione, a więc zasługuje na aprobatę własną i innych

Zapobieganie wyrażaniu zagrazających pragnień przez przyjmowanie przeciwstawnych im postaw i typów zachowań, służących jako „zapory”

Wycofanie się do wcześniejszych poziomów rozwojowych, polegające na bardziej dziecinnych reakcjach i zazwyczaj niższym poziomie aspiracji

Gratyfikacja lub wyładowanie niezaspokojonych pragnień seksualnych przez zastępczą aktywność nieseksualną, akceptowaną społecznie w kulturze jednostki

Wypychanie ze świadomości bolesnych lub zagrażających myśli, utrzymywanie ich w nieświadomości, uznaje się je za najbardziej podstawowy mechanizm obronny

Ochrona jaźni przed nieprzyjemną rzeczywistością przez odmowę dostrzegania jej