Pojęcia- powtórka

Technika malarska ściennego stosowana szczególnie często w sztuce renesansu włoskiego. Polega na pokryciu dekorowanej powierzchni/muru dwiema lub większą liczbą warstw kolorowych tynków i tworzeniu kompozycji wielobarwnej poprzez zdrapywanie poszczególnych warstw i odsłanianie leżących pod nimi kolorów. Malowidło wykonane tą techniką ma specyficzną fakturę delikatnego reliefu.

Odmiana malarstwa pejzażowego, której tematem jest krajobraz morski, wybrzeże, port, łodzie lub statki na morze, a także bitwy morskie, jeśli w przedstawieniu krajobraz jest ważniejszy od batalistyki.

Obraz rysunek lub grafika z wiernym pod względem topograficznym przedstawieniem miasta (widok większego fragmentu lub poszczególnych ulic czy placów). Jej odmianą jest panorama przedstawiająca widok całego miasta.

Obraz lub praca graficzna przedstawiająca scenę rozgrywającą się w ciemności, oświetloną światłem gwiazd, księżyca lub pochodni, świecy, lampy, itp.

Sposób ujęcia obrazu, polegający na użyciu ciemnej tonacji barwnej, w której postacie i przedmioty wydobyte są z mrocznego tła ostrym światłocieniem.

Najwyższa część głowicy w kształcie czworobocznej płyty. W porządku doryckim z echinusem tworzy właściwą głowicę.

Dolna część głowicy doryckiej w kształcie okrągłej poduszki, łączącej trzon kolumny z abakusem.

Centrum życia publicznego w starożytnej Grecji.

Plac w centrum miasta rzymskiego, skupiało się na nim polityczne i gospodarcze życie miasta. Rzymski odpowiednik greckiej agory.

W architekturze różnych krajów starożytnych, pomieszczenie, w którym STROP oparty jest na KOLUMNACH ułożonych RÓWNOMIERNIE na całej powierzchni pomieszczenia.

W starożytnej Persji, paradna sala audiencyjna w pomieszczeniach królewskich. Najpopularniejsza była ta zbudowana przez Kserksesa w Persepolis: kwadratowa sala, z licznymi kolumnami, przykryta drewnianym stropem, z trzech stron otaczał ją portyk o podwójnej kolumnadzie.

Technika złotnicza, polegająca na układaniu wzorów z cienkich drucików złotych lub srebrnych, przylutowanych następnie do metalowego tła.

Technika zdobnicza polegająca na wykorzystaniu maleńkich kuleczek ze złota lub srebra, które odpowiednio ułożone i przylutowane tworzą wzór na powierzchni przedmiotu.

Schemat kompozycyjny w rzeźbie, polegający na skręceniu figury lub grupy figuralnej wokół pionowej osi na kształt spirali.

Sposób ukształtowania figury rzeźbiarskiej, przedstawionej w pozie równoważącej obie połowy ciała- ciężar ciała wspiera się na jednej nodze, co zrównoważone jest lekkim wygięciem tułowia i ramienia w stronę przeciwną.

Technika zdobnicza rzemiosła artystycznego, polegająca na wykładaniu kamiennej lub metalowej powierzchni przedmiotu innymi materiałami, takimi jak kość słoniowa, masa perłowa, różne metale, kamienie szlachetne, a w przypadku ścian- płyty marmurowe.

Technika zdobnicza pokrewna inkrustacji, polegając a na wykładaniu powierzchni przedmiotów drewnianych innymi gatunkami drewna lub materiałami t.j.: metal, kość słoniowa, masa perłowa czy kamienie półszlachetne.

Rodzaj kolażu, kompozycja przestrzenna, wykonana z rozmaitych, wyrwanych z kontekstu przedmiotów lub ich części.

Termin wprowadzony w 1913 roku przez M.Duchampa dla określenia wystawianych przezeń obiektów np. suszarka do butelek. Przedmioty te, wzięte z codziennego otoczenia, poprzez wyrwanie z normalnego kontekstu zmieniały swoje znaczenie, poprzez myśl artysty stawały się dziełem sztuki.

Ornament ciągły z linii załamującej się rytmicznie pod kątem prostym. Ornamentami tego typu zdobiono już prehistoryczną ceramikę. W starożytnej Grecji zdobił często fryzy. Jest uważany za najbardziej typowy grecki ornament.