Dwuniciowe cząsteczki RNA są cięte przez nukleazę na krótkie interferujące cząsteczki RNA.

Interferencja RNA może być przyczyną braku produktu białkowego kodowanego przez transgen.

Krótkie interferujące cząsteczki RNA wiążą się z rybosomem, aby zapobiec translacji wirusowych mRNA.

Antysensowne cząsteczki RNA przyłączają się do nie ulegającego translacji regionu 3’ docelowego RNA

Dwuniciowe cząsteczki RNA wiążą się z białkami, które blokują ich translację.

Dwuniciowe interferujące cząsteczki RNA są wytwarzane z prekursorowego RNA kodowanego w genomie komórki.

Sekwencje które najprawdopodobniej do spełnianie swych funkcji wymagają białek wiążących specyficznie zarówno izolatory jak i sieć włókien zbudowanych z RNA i białek przenikających całe jadro.

Sekwencje utrzymujące niezależność domeny funkcjonalnej zapobiegają „wymianie informacji’’ między sąsiednimi domenami.

Sekwencje o długości 1­2 kb wyznaczające granice domen, tzw. domen funkcjonalnych charakteryzujących się zwartą strukturą

Sekwencje mające zdolność znoszenia efektu pozycyjnegoc ​(tak)​, przejawiającego się w nieobecności izolatorów zamiennością lokalizacji, w której wbudowywany jest rekombinowany gen.

jest jednym z głównych składników chromosomu Y

w rejonach, w których występuje heterochromatyna konstytutywna można zaobserwować przy pomocy mikroskopu elektronowego pętle zbudowane z włókna chromatynowego

można ją obserwować czasami w pewnych komórkach. – konstytutywna – zawsze zwarta, ​występuje stale we wszystkich komórkach

jest ona głównym składnikiem ludzkich chromosomów płci

w jej skład wchodzi DNA nie kodujący żadnych genów

w jej skład wchodzi DNA nie zawierający żadnych genów.

zawiera ona geny nieaktywne w pewnych komórkach lub na niektórych etapach cyklu komórkowego

w jej skład wchodzi np DNA centromerów i telomerów.

zawiera ona DNA który ma zwartą strukturę

Moduł w kształcie palca cynkowego

Moduły odpowiedzi(response modules)

Moduły regulatorów rozwoju

Moduły komórkowo specyficzne

Moduły represorów

Moduły konstytutywne

Inicjacja transkrypcji u Eukaryota różni się od inicjacji transkrypcji jaka ma miejsce w komórkach bakteryjnych, między innymi tym, że podstawowy poziom inicjacji transkrypcji eukariotycznej jest stosunkowo wysoki dla większości promotorów, z wyjątkiem najsłabszych

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Powszechną cechą aktywatorów transkrypcji jest ich zdolność do bezpośredniego oddziaływania z kompleksem preinicjacyjnym polimerazy RNAII przez tzw. domenę poliprolinową

Koaktywator, to białko, stymulujące inicjację transkrypcji przez specyficzne bezpośrednie wiązanie DNA.

Ilość zachodzących inicjacji transkrypcji polimerazy RNAII, zależy od tego, które moduły promotorowe danego genu w danym czasie są związane ze specyficznymi białkami

Aktywatory transkrypcji są istotne dla inicjacji transkrypcji przez polimerazy RNAII i RNAIII, natomiast ich rola w przypadku polimerazy RNAI przeprowadzającej transkrypcję wielokrotnie powtórzonej jednostki transkrypcyjnej zawierającej sekwencję kodującą niektóre z rybosomalnych RNA nie jest dobrze określona.

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Domena C­końcowa (CTD) polimerazy jest zaktywowana ze względu na defosforylację jaka miała miejsce w czasie pierwszej inicjacji

Wszystkie podstawowe czynniki transkrypcyjne oddysocjowują od promotora ale promotor jest ciągle eksponowany, co umożliwia szybkie ponowne zbudowanie kompleksu inicjującego

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA, TFIIH) pozostają związane z ​polimerazą RNA ​umożliwiając reinicjację

Niektóre podstawowe czynniki transkrypcyjne (TFIID, TFIIA i TFIIH) pozostają związane z promotorem umożliwiając reinicjację

żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzie w kierunku N­>C​ ​ pasowałoby, gdyby było u Procaryota

U procaryota - Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzie w kierunku N­>C

Blokuje grupę aminową Met, dzięki czemu translacja zachodzi w kierunku C­>N.

Blokuje łańcuch boczny Met tak, że nie może ona oddziaływać z czynnikiem inicjacyjnym IF­3.

Wiąże cząsteczkę GTP potrzebną w procesie formowania kompleksu inicjacyjnego.

łączy inicjatorowy tRNA z dużą podjednostką rybosomu w czasie inicjacji translacji.

Typowa sekwencja ARS jest zwykle dłuższa niż oriC w genomie E.coli

Topnienie struktury podwójnej helisy DNA w miejscu inicjacji replikacji zachodzi w obrębie subdomeny B2

Topnienie struktury podwójnej helisy DNA w miejscu inicjacji replikacji zachodzi w obrębie subdomeny B3

Żadne z powyższych twierdzeń nie jest prawdziwe.

Identyfikacji sekwencji istotnych dla inicjacji replikacji DNA w tych komórkach dokonano stosując techniki badawcze wcześniej użyte do ustalenia sekwencji oriC bakteryjnego.

Typowa ARS, autonomicznie replikująca sekwencja, składa się z czterech subdomen A i B1 które razem stanowią sekwencję rozpoznawaną przez białka inicjacyjne kompleksu ORC.

Typowa ARS, autonomicznie replikująca sekwencja, składa się z dwóch subdomen A i B1 które razem stanowią sekwencję rozpoznawaną przez białka inicjacyjne kompleksu ORC.

Kompleks ORC działa jako pośrednik pomiędzy miejscem inicjacji replikacji z sygnałami regulacyjnymi odpowiedzialnymi za koordynację inicjacji replikacji z cyklem komórkowym.