Krańcowa stopa substytucji określa, o ile jednostek trzeba zwiększyć konsumpcje obu dóbr, aby przenieść się na wyżej położoną krzywą obojętności

Dla typowych krzywych obojętności, zwiększając o kolejne jednostki konsumpcję dobra X, konsument jest skłonny rezygnować z coraz mniejszych ilości dobra Y

Optymalny wybór konsumenta oznacza, że nie jest on zainteresowany (przy danych cenach i dochodzie) zmianą wybranej przez siebie kombinacji dóbr na żadną inną kombinację

Dla typowych krzywych obojętności punkt optimum konsumenta to punkt styczności linii budżetu z możliwie najwyżej położoną krzywą obojętności

Krańcowa stopa substytucji mierzy odległość między dwiema krzywymi obojętności

Krzywa cena-konsumpcja ilustruje zależność między wielkością konsumpcji dobra X a zmianami cen tego dobra

W punkcie optimum użyteczność całkowita, jaką osiąga konsument z konsumpcji dóbr X i Y, jest równa stosunkowi cen tych dóbr

Gdyby konsument zastępował jedno dobro drugim zawsze według tego samego stosunku, to krzywa obojętności byłaby linią prostą o ujemnym nachyleniu