Paul Gauguin, Nigdy więcej

Nurt w malarstwie zapoczątkowany pod koniec XIX wieku przez Paula Gauguina. Termin stosowany przez artystów francuskich z kręgu Pont-Aven dla odróżnienia ich sztuki od impresjonizmu. Malarstwo to charakteryzuje szeroka, płasko kładziona plama koloru, zazwyczaj obwiedziona mocnym, ciemnym konturem.

Paul Gauguin, Widok na Sainte-Marguerite z okolic Pont-Aven, 1888

Nazwa nadana grupie artystów, skupionych wokół Paula Gauguina. Działali oni w latach 1888-90 w Bretanii - głównie w Pont-Aven (stąd nazwa) i Le Pouldu.

Należeli do niej m.in Émile Bernard, Paul Sérusier, Charles Filiger, Henry Moret, Maxime Maufra, Ernest de Chamaillard, Charles Laval, Mogens Ballin, Jan Verkade, Cuno Amiet, Robert Bevan, Jacob Meyer de Haan, Ferdinand du Puigeaudeau, Władysław Ślewiński. W ich dziełach pojawiają się wątki symboliczne i ludowe. Stosowali syntetyzm i cloisonizm, polegający na malowaniu czystymi plamami koloru, obwiedzionymi konturem (od fr. émail cloisonné - emalia komórkowa). Wyjazd Gauguina na Tahiti w 1891 roku zakończył działalność grupy.

Dopiero w dużym powiększeniu (z bliska) widać, że na konarach drzew Monet umieścił duże plamy intensywnej błękitnej barwy, a na zaroślach plamy brązów i czerwieni.


Metoda malarska zapoczątkowana przez impresjonizm, wykorzystująca odkrycia optyki w zakresie rozbicia wiązki światła białego na barwy spektralne. W praktyce malarskiej metoda ta polegała na rozbiciu plamy koloru na zasadnicze barwy widma słonecznego, kładzione na płótnie drobnymi, nieregularnymi plamkami czystych farb, łączących się w oku widza w jednolite płaszczyzny barwne o dużej intensywności i świetlistości. Metoda ta została rozwinięta przez neoimpresjonistów w tzw. pointylizm.

Statua Wolności w Nowym Jorku

Kierunek polegający na łączeniu w jednej budowli w sposób swobodny, często niezgodnych ze sobą, elementów wybranych z różnych stylów architektonicznych.
Kierunek ten występuje w różnych epokach, choć od 2. ćwierci XIX wieku do początku wieku XX był, pod postacią historyzmu, stosowany świadomie i programowo, obejmując swym zasięgiem całą Europę oraz Amerykę Północną. W okresie swojego trwania zbiegł się z secesją.

Przykłady budowli:
* Statua Wolności w Nowym Jorku
* Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie
* Teatr Polski w Bielsku-Białej
* Kryształowy Pałac w Londynie
* Pałac Izraela Poznańskiego w Łodzi
* Wieża Eiffla w Paryżu
* Ratusz w Nowym Sączu
* Słowacki Teatr Narodowy i Reduta (budynek Filharmonii Słowackiej) w Bratysławie[1].
* Grand Hotel Lublinianka w Lublinie
* Kościół Fryderyka w Kopenhadze

John Nash, Pałac Królewski w Brighton

Nurt w XIX-wiecznej architekturze światowej polegający na naśladownictwie stylistyki minionych epok. Kierunek nietwórczy i eklektyczny polegający na zaniechaniu dążenia do stworzenia stylu odpowiadającego aktualnym warunkom historyczno-społecznym i naśladowaniu przeszłych wielkich stylów w sztuce i architekturze. Powstał z romantycznej tęsknoty za tym co dalekie, za historią i nieskrępowaną naturą. Człowiek nastrojony romantycznie uciekał od zbiorowości, szukał samotności, tego co osobiste, rodzime i ludowe, szukał bezkształtności i dowolności