... Narodowe w Gdańsku

Instytucja powołana do gromadzenia, badania oraz opieki nad obiektami posiadającymi pewną wartość historyczną bądź artystyczną. W większych ... niewielka część z tych obiektów jest udostępniana publiczności w postaci wystaw stałych lub czasowych, natomiast reszta jest przechowywana w specjalnie do tego przystosowanych magazynach.

M. Littmann: Opera w Poznaniu, 1909-1910

W architekturze, rzeźbie i malarstwie jest synonimem klasycyzmu. Kontynuował on w drugiej połowie XVIII i pierwszej połowie XIX wieku konserwatywne tendencje stanowiąc opozycję do romantyzmu. Nawiązywał do sztuki antyku greckiego i rzymskiego oraz sztuki włoskiego renesansu.

Detal z obrazu Seurata La Parade, 1889

Neoimpresjonistyczna technika kształtowania formy obrazu, polegająca na budowaniu kompozycji obrazu poprzez zapełnianie gęsto rozmieszczonymi, różnobarwnymi punktami i kreskami kładzionymi na płótno czubkiem pędzla czystej farby. Te punkty i kreski, oglądane z odpowiedniego, uzależnionego od ich wielkości oddalenia, zlewają się w jedno, tworząc obraz. Technika stanowiła rozwinięcie dywizjonizmu

Edward Burne-Jones, Złote schody

Czerpali tematy z Biblii i legend arturiańskich. Chętnie posługiwali się symbolami, malowali realistycznie, zawsze jednak w swoich obrazach zawierali jakieś dodatkowe, ukryte treści. Chcieli w ten sposób wrócić do "sztuki prawdziwej", która jest piękna, ale też niesie z sobą przekaz. A ich ulubionym motywem były piękne kobiety – często tworzyli wizerunki legendarnych bohaterek – Ofelii, Laury (o rysach twarzy żon malarzy). Także przyroda przedstawiana w najdrobniejszych detalach stanowi ich źródło inspiracji. Inspirowali się, podobnie jak poprzedzający ich nazareńczycy, sztuką quattrocenta i gotyku. Obrazy pełne są miłosnej symboliki i dydaktyzmu.

J. i R. Adam, projekt elewacji pałacu Williamsa w Londynie

Odmiana klasycyzmu wprowadzona w Anglii w drugiej połowie XVIII wieku przez pracujących wspólnie braci: Roberta, Jamesa, Johna i Wiliama Adamów. Cechą charakterystyczną tego stylu była lekkość i elegancja osiągana przez jasną kolorystykę, zastosowanie stiuków, malowideł ściennych wzorowanych na malarstwie pompejańskim, pilastrów oraz medalionów zdobionych figuralnie, ornamentów roślinnych i palmet a także wysoko umieszczonych luster.

Bracia zajmowali się projektowaniem budowli wraz z całym wystrojem i wyposażeniem wnętrz. Zatem zmiany stylistyczne dotyczyły meblarstwa, wyglądu kominków, dywanów, żyrandoli i innych elementów wyposażenia.

Edouard Manet, Śniadanie na trawie, 1862-3

Wystawa dzieł odrzuconych przez jury paryskiego salonu, zorganizowana na polecenie Napoleona III w 1863 roku. O zaprezentowaniu dzieł na salonie decydowało jury, które wobec stale rosnącej ich liczby musiało także odrzucać ich coraz więcej. W 1863 liczba dzieł nieprzyjętych na salon sięgała 3000 albo nawet 4000. Édouard Manet i Gustave Doré złożyli w tej sprawie do ministerstwa list protestacyjny. Dowiedział się o tym Napoleon III, a następnie po obejrzeniu odrzuconych obrazów polecił pokazać je na odrębnej wystawie, nazwanej wówczas Salonem Dodatkowym.