kompozycja linii naniesionych na jakąś płaszczyznę, za pomocą jakiegoś narzędzia. Możne być wykona/ny wszystkim, co zostawi na tej płaszczyźnie ślad. Włoskie słowo disegno, którym jest określana/ny , znaczy zamysł. oprócz tego, że istnieje samodzielnie, jest także podstawą dla obrazu malarskiego, lub innego dzieła.

To rysunek wykonany rylcem, zwykle w twardym materiale, rylcem lub innym ostrym narzędziem. Jest często mylony z płaskorzeźbą.

Technika malarska stosowana w starożytnej Grecji polegająca na stosowaniu farb, w których spoiwem dla barwnika jest wosk pszczeli oraz czasami schnące oleje, pozwalające na zwiększenie ich płynności i łatwości malowania. Płynne farby nakładano podgrzewanymi szpatułkami lub pędzlami. Stosowano je na podłożu drewnianych-malarstwo sztalugowe, jak również ściennym, gdzie używano długo gotowanego wosku z morska wodą, który lepiej łączył się z powierzchnią, a później polerowany- tzw. wosk punicki. Pomimo trudności stosowania takich farb, kolory posiadały głębię i połysk, a technika była trwała i odporna na wilgoć. Jedyną wada była słaba odporność na wysokie temperatury, w których spoiwo się rozpuszczało.
Najsłynniejszymi zachowanymi przykładami malarstwa są egipskie trumienne, bardzo realistyczne portrety fajumskie (Fajum –oaza) powstałe w czasach rzymskich.

malowidło ścienne wykonane na dwuwarstwowym mokrym tynku. Pierwsza warstwa to arriciato- chropowata i grubo kładziona bezpośrednio na murze, zawiera wapno gaszone i piasek. Druga warstwa – intonaco jest gładka i to na niej tworzy się go. Zawiera wapno gaszone, drobny piasek cedzony lub pył marmurowy. Tynk nakłada się tylko na powierzchnię możliwa do zamalowania podczas jednego dnia pracy. Ten który wyschnie trzeba skuć i ponownie nałożyć świeży. Przed nałożeniem farb odciska się gotowe kształty konturów wycięte w kartonie, lub rysuje ostrym narzędziem. Farba łączy się z podłożem przez co jest on bardzo trwały a także barw. Na koniec pracy możliwe są poprawki na suchym tynku.
Technika znana była już w starożytności, bardzo popularne były w średniowieczu, renesansie i nieco mniej w baroku. Od XVII do XIX w. al fresco miesza się z al secco.
Najsłynniejsze freski znajdują się w kaplicy Scrovenich w Padwie (Giotto) oraz w kaplicy Branccacich we Florencji (Masaccia).

(od razu, za jednym razem)- sposób malowania (gł. malarstwo olejne) bezpośrednio na zaprawie, bez wcześniejszego przygotowania podmalówek i rysunku. Technika stosowana od XVIII w. a najbardziej popularna w impresjonizmie (XIX w.), związana z założeniami kierunku, gdy obrazy malowano szybko, aby uchwycić dany moment. [2]

Technika malarska i zarazem nazwa farby wodnej oraz powstałego malowidła. charakteryzuje się przezroczystością, przez którą widać kolor podłoża, jest nieodporna na światło, łatwo płowieje.Farba używana przy tej technice posiada spoiwo z gumy arabskiej, która rozpuszcza się w wodzie, czasami z dodatkami (cukier, gliceryna). Maluje sie na specjalnym porowatym papierze, łatwo wchłaniającym wodę, ale nie barwnik. Technikę stosuje się w malarstwie, które nie wymaga detali, jest zwykle rozedrgane. Kolorystyka jest pastelowa.

Technika malarska i zarazem nazwa farby wodnej zmieszanej z bielą ołowianą lub cynkową na spoiwie z gumy arabskiej. technika ta podobna jest do akwareli jednakże jej charakterystyczna cechą jest krycie powierzchni, dzięki białemu barwnikowi. Maluje się zazwyczaj na papierze barwionym, można również na białym lub innym podłożu np. kości słoniowej. używana też do poprawek akwareli. Jest bardzo starą techniką, znaną już w średniowieczu, którą stosowano w malarstwie miniaturowym

Technika zaliczana do malarstwa monumentalnego, znana juz w starożytnośći, ale jej rozkwit przypada na okres średniowiecza, w którym zaczęto nimi zdobić duże otwory okienne katedr (XIII w. Francja). Technika ta polega na łączeniu kolorowych, szklanych płytek za pomocą tzw. drutówek - ołowianych ramek. i osadzanych między żelaznymi szerszymi sztabami wzmacniającymi całą konstrukcję, jednocześnie dzielącymi otwór okienny na kwatery. kolorowe szkoło otrzymywano barwiąc je jeszcze w stanie płynnymi metalami (miedzią, żelazem). Tafle szkła przycinano według wcześniej przygotowanego projektu rozrysowanego na poszczególne elementy i wycietego z kartonu. Poczatkowo cieto obcęgami, później diamentem. Po XVI wieku witraż powoli zanikał. Następny okres świetności przypada na okres secesji, w której zdobiono nie tylko budynki publiczne czy kościoły, ale przede wszystkim kamienice.