Jest najstarszym rodzajem druku, ponieważ znany był już w starożytności i wykorzystywany do druku tkanin. Aby powstała jego forma potrzebny jest kawałek deski lub klocka, na którym wykonuje się lub przenosi rysunek, następnie rylcami i dłutami wybiera się miejsca tła, które nie maja być nadrukowane. Gdy matryca jest już gotowa, pokrywa się farbą wypukłe elementy i odbija na papierze lub innym materiale. Używano go jeszcze przed wynalezieniem druku. Najstarsze X pochodzą z końca XIV wieku. Od XV w. pojawił się szrafirunek- cieniowanie kreskowe, które wydobywało głębię przedstawienia. Ta technika graficzna była wykorzystywana głównie w celach użytkowych. ozdabiano nim księgi, drukowano kalendarze lub karty do gry.

Prosta technika graficzna, do wykonania której potrzeba kawałka linoleum, nożyki lub igły. Po przeniesieniu gotowego rysunku, z którego chcemy wykonać grafikę w/w narzędziami wycina się partie, które nie mają być drukowane. Powstały rysunek pokrywa się farbą drukarską i odbija w prasie graficznej.

Okreslenie technik druku wypukłego, drukowanych z form metalowych np. ołowioryt, cynkoryt. jest nim również miedzioryt- wklęskła technika graficzna.

Technika graficzna druku wklęsłego/ Polega na wykonaniu rysunku cienką igłą na metalowej: miedzianej lub cynkowej płycie pokrytej kwasoodpornym werniksem i wytrawieniu odsłoniętych wgłębień rysunku kwasem azotowym. Żeby pogłębić rysunek- tam gdzie mają być ciemniejsze partie pokrywanie werniksem, rysowanie i trawienie powtarza się kilkakrotnie. Po wytrawieniu i zmyciu werniksu płytę naciera się farbą drukarską, która zatrzymuje się w powstałych wgłębieniach i po odbiciu w prasie wklęsłodrukowej daje na papierze wykonany uprzednio rysunek. wynaleziona w końcu XVw., największy rozkwit miała miejsce w XVIIw., a jej mistrzem był wówczas Rembrandt; używana w XVIII i XIXw., w XXw. przeżywa ponowny rozkwit.

Technika podobna do akwaforty, jednakże w niej trawione są płaszczyzny, a nie jak w poprzedniej technice kreski. W celu zróżnicowania plam, reguluje się czas trawienia. Efekt końcowy przypomina rysunek namalowany pędzlem. Można ją łączyć w akwafortą. Była stosowana do tworzenia reprodukcji obrazów i rysunków w XVIII wieku. Jednym z artystów wykorzystujących tę technikę graficzną był F. Goya.

Technika wynaleziona ok. 1640 r. w Anglii, polegająca na równomiernym nasiekaniu i zadraśnięciach powierzchni płyty, głównie miedzianej, specjalistycznymi narzędziami (chwiejakiem, ruletką) i wygładzeniu niektórych partii- świateł i półtonów (gładzikiem, skrobaczem).

Technika polegająca na wykonaniu rysunku stalową igłą na metalowej płycie (miedzianej, cynkowej, aluminiowej, współcześnie stosuje się także płyty z żywicy polimerowej). Powierzchnia musi być bardzo gładka i wypolerowana. Igłą żłobi się delikatne kreski, a rozcięty metal zostawia po obu stronach wiórki. Następnie nakłada się farbę drukarską, ściera się jej nadmiar, aby pozostała tylko w rowkach i przy słabym nacisku prasy drukarskiej odciska wyżłobiony rysunek na wilgotnym papierze. Tzw. „wiórki” pozwalają na uzyskanie miękkich, przejściowych tonów. Ze wzglądu na nietrwałość wiórków, które po kilku odciskach się wykruszają, najbardziej cenione są pierwsze grafiki. Zbliżona jest do mezzotinty i razem się uzupełniają, dzięki czemu można uzyskać bardzo oryginalne efekty. Stosowano ją również do robienia poprawek w akwaforcie (XVII w.) Technika ta najbardziej rozpowszechniła się w XIX w. [2 lub 1]

W technice tej rysunek wykonuje się bezpośrednio na specjalnym kamieniu lub blasze (aluminiowej-algrafia, cynkowej-cynkografia) kredką lub specjalnym tuszem . Kamień lub blachę trawi się słabymi kwasami azotowym lub fosforowym oraz gumą arabską, aby nałożona następnie farba drukarska pokryła tylko rysunek, a nie została przyjęta na niezatłuszczone kredką lub tuszem miejsca. wynalazł ja A. Senefelder w 1796 r i pierwotnie była stosowana do powielania pisma. Jako technika artystyczna rozpowszechniła się w pierwszej połowie XIX wieku.

Technika graficzna "przez szablon" polega na przeciskaniu farby drukarskiej przez dziurki tkaniny (która napięta jest na ramę -drewnianą lub metalową- sito) na podłożony papier lub inny materiał. (można drukować też np. tkaninę )Sito musi być odpowiednio przygotowane.. Jest zazwyczaj z jedwabiu, bawełny lub syntetycznych materiałów-nylon, stal nierdzewna i ma różną gęstość. Farba przechodzi tylko przez odkryte oczka formy drukarskiej i wówczas tworzy się odbitka. Oczka zakrywa (zalepia) się na kilka sposobów.
pozwala na uzystanie efektów wszystkich pozostałych technik graficznych. Dla uzyskania odpowiedniego efektu dokładnego rysunku bądź plam stosuje sie różne rodzaje farb drukarskich.

To kompozycja rzeźbiarska, w której zawsze występuje tło. Wykonana w kamieniu (kucie), drewnie (rzeźbienie), metalu (odlew) lub innym surowcu i przeznaczona do oglądania z przodu. Najczęściej występuje jako ozdoba architektoniczna. W zależności od jej wypukłości dzielimy na 3 grupy.