Technika zdobnicza pokrewna inkrustacji, polegając a na wykładaniu powierzchni przedmiotów drewnianych innymi gatunkami drewna lub materiałami t.j.: metal, kość słoniowa, masa perłowa czy kamienie półszlachetne.

Rodzaj kolażu, kompozycja przestrzenna, wykonana z rozmaitych, wyrwanych z kontekstu przedmiotów lub ich części.

Termin wprowadzony w 1913 roku przez M.Duchampa dla określenia wystawianych przezeń obiektów np. suszarka do butelek. Przedmioty te, wzięte z codziennego otoczenia, poprzez wyrwanie z normalnego kontekstu zmieniały swoje znaczenie, poprzez myśl artysty stawały się dziełem sztuki.

Ornament ciągły z linii załamującej się rytmicznie pod kątem prostym. Ornamentami tego typu zdobiono już prehistoryczną ceramikę. W starożytnej Grecji zdobił często fryzy. Jest uważany za najbardziej typowy grecki ornament.

Zanany od starożytności motyw dekoracyjny w formie stylizowanego, symetrycznie rozłożonego liścia palmy. Występuje pojedynczo jako zwieńczenie lub jako element ornamentu ciągłego (często w połączeniu z liśćmi lotosu)

W malarstwie i grafice budowanie kompozycji za pomocą kontrastów światła i cienia. Bardziej specyficzna nazwa światłocienia.

W malarstwie i grafice miękki modelunek światłocieniowy, zacierający kontury przedstawianych przedmiotów, tak że zdają się oglądane jakby przez mgłę. Po raz pierwszy ten typ modelunku pojawił się w tłach krajobrazowych Leonarda da Vinci.

Wykonany z kamienia ornament w kształcie pęku kwiatów wieńczących; szczyty, hełmy wież, gzymsy. Charakterystyczny dla architektury gotyckiej.