Typowa dla gotyku dekoracja stosowana do wypełniania otworów okiennych, szczytów, tympanonów, balustrad czy wimperg, przydająca bryle architektonicznej lekkości. Mogły składać się z ornamentów geometrycznych, stylizowanych roślinnych czy rybich pęcherzy.

Rodzaj dzieła i jednocześnie działanie plastyczne, w którym artysta aranżuje przestrzeń, w taki sposób, by znajdujący się wewnątrz aranżacji widz został poddany działaniu różnorodnych bodźców plastycznych i zmuszony do konfrontacji z wykreowaną w ten sposób nową rzeczywistością.

Starożytna technika malarska, w której spoiwem jest wosk pszczeli. Wymieszane z woskiem pigmenty nakładano na gorąco pędzlami lub rozgrzanymi szpachlami.Farby takie są odporne na wilgoć i bardzo trwałe.

W starożytności ozdobny metalowy przedmiot, później także przedstawienie przedmiotu symbolizującego pojęcie, ideę, czynność. W sztuce spełniał funkcję dekoracyjną lub uzupełniającą treść przedstawienia.

Przedmiot o charakterze symbolicznym, umożliwiający identyfikację postaci przedstawionej w sztuce; postaci świętego, mitologicznej czy personifikacji.

Znak strzechy budowlanej lub kamieniarza umieszczony na powierzchni kamienia jako sygnatura lub do celów rozrachunkowych za wykonanie pracy.

Własnoręczny znak artysty na jego dziele- podpis, skrót podpisu, monogram- mający wykluczać wątpliwości co do autorstwa.

Typ ornamentu w formie stylizowanej muszli, wykształconej we Francji ok. 1730. Główny motyw dekoracyjny występujący w sztuce rokoka.