Element występujący w skrzyżowaniu żeber sklepiennych zwykle w postaci okrągłej płyty zdobionej reliefową dekoracją figuralną lub ornamentalną lub w postaci zwisającej gałki.

Charakterystyczny dla architektury gotyckiej ozdobny detal w kształcie zwiniętych liści lub pączków osadzonych na łodyżkach odchylających się na zewnątrz, umieszczanych na krawędziach szczytów, wimperg, w zwieńczeniach pinakli, portalach.

Kwadratowy lub prostokątny ogród wewnątrz murów klasztoru, otoczony krużgankiem, ze studnią, fontanną lub statuą pośrodku, zwany czasem rajskim dworem lub rajem. W dawnej Polsce mały ogród przy dworze szlacheckim.

Klasztorna sala jadalna dla zakonników.

Pomieszczenie we wschodnim skrzydle zabudowań klasztornych służące do zebrań zakonników. Miejsce zebrań starszyzny duchownej zakonu lub diecezji.

W architekturze starożytnej pozioma belka spoczywająca bezpośrednio na kolumnach, podtrzymująca belki strop.

Poziomy pas dekoracyjny rzeźbiony lub malowany, spełniający ważną rolę w plastycznym ukształtowaniu ściany. Motywy dekoracji mogą być roślinne, geometryczne , figuralna zwierzęce lub przedstawieniem postaci ludzkich. W świątyni starożytnej umiejscawiany był między architrawem a gzymsem.

Element architektoniczny w formie poziomego występu, zazwyczaj profilowanego. Chronił ściany przed ściekającą wodą deszczową.