Teoria architektury

element średniowiecznego budownictwa obronnego, ważny składnik fortyfikacji miejskich, zazwyczaj w formie okrągłej, murowanej budowli wysuniętej przed linię murów obronnych i połączonej z bramą miejską za pośrednictwem osłoniętego przejścia

niewielka kolista, wieloboczna lub czworoboczna wieżyczka nadbudowana na koronę muru obronnego, zazwyczaj nadwieszona, pełniąca funkcje strażniczą i strzelecką

budowla obronna, stanowiąca element starożytnego i średniowiecznego muru obronnego w postaci wysunięcia jego fragmentu przed lico i wzniesienia ponad jego poziom.zawsze jest otwarta od strony wewnętrznej obwodu obronnego, co odróżnia ją od wieży – budowli ze wszystkich stron zamkniętej.

wieża strażnicza zamku, lub miejska dzwonnica w formie wieży wolno stojącej lub związanej z budynkiem ratusza

wręby i zęby, element wieńczący mury obronne zamku

krata zamykająca bramę zamkową

ażurowa osłona okna z drewna kamienia albo stiuku, sztuka islamu

przestrzeń kościoła przeznaczona dla duchowieństwa Zwykle jest wydzielone od reszty świątyni podwyższeniem, balustradą lub łukiem tęczowym i wyodrębniające się wizualnie z bryły kościoła. zamknięte apsydą lub prostą ścianą. Jego układ mógł być wzbogacony obejściem, apsydiolami i wieńcem kaplic

inskrypcja po łacinie w której wyróżnione litery po zsumowaniu dają datę wydarzenia

kamienny baldachim nad ołtarzem

druga faza gotyku angielskiego

wieża pełniąca funkcje mieszkalne

główna wieża, ostateczna obrona

wspólna sypialnia mnichów