Fiszki
Terminologia pojęcia z historii sztuki XIX WIEK powtórka przed maturą
Test w formie fiszek Test z terminologii XIX wieku, pomocny przy nauce do egzaminu maturalnego z historii sztuki. Pojęcia, które pojawią się w teście:afisz, akademickie finis, akademizm, akwaforta, akwarela, akwatinta, antykizacja, arkada, belweder, biedermeier, cloisonizm, dwór, dywizjonizm, eklektyzm, empire, fin de siècle, glorietta, grafika, grande tour, gwasz, historyzm, impast, kicz, kolumna, kontur, kordegarda, lamus, lapidarium, linearyzm, linoryt, litografia, ludomania, łuk triumfalny, modernizm, muzeum, neoklasycyzm, palladianizm, pieriedwieżnicy, plener, pointylizm, prerafaelici, rogatka, Salon, Salon Odrzuconych, sos monachijski, styl Adamów, styl empire, styl Ludwika XVI, symbolizm, symbolizm syntetyczny, syntetyzm, szkoła z Pont-Aven, wielki porządek.
Ilość pytań: 52
Rozwiązywany: 6171 razy
... Narodowe w Gdańsku
Instytucja powołana do gromadzenia, badania oraz opieki nad obiektami posiadającymi pewną wartość historyczną bądź artystyczną. W większych ... niewielka część z tych obiektów jest udostępniana publiczności w postaci wystaw stałych lub czasowych, natomiast reszta jest przechowywana w specjalnie do tego przystosowanych magazynach.
muzeum
M. Littmann: Opera w Poznaniu, 1909-1910
W architekturze, rzeźbie i malarstwie jest synonimem klasycyzmu. Kontynuował on w drugiej połowie XVIII i pierwszej połowie XIX wieku konserwatywne tendencje stanowiąc opozycję do romantyzmu. Nawiązywał do sztuki antyku greckiego i rzymskiego oraz sztuki włoskiego renesansu.
neoklasycyzm
Leon Wyczółkowski,Zachód słońca w parku gościeradzkim, tusz, akwarela, 1929
Malowanie krajobrazu bezpośrednio z natury, w przestrzeni otwartej; do XIX wieku z natury wykonywano tylko szkice i studia rysunkowe, służące jako pomoc do kompozycji malowanych w pracowni
ludomania
styl empire
plener
akademickie finis
impast
Detal z obrazu Seurata La Parade, 1889
Neoimpresjonistyczna technika kształtowania formy obrazu, polegająca na budowaniu kompozycji obrazu poprzez zapełnianie gęsto rozmieszczonymi, różnobarwnymi punktami i kreskami kładzionymi na płótno czubkiem pędzla czystej farby. Te punkty i kreski, oglądane z odpowiedniego, uzależnionego od ich wielkości oddalenia, zlewają się w jedno, tworząc obraz. Technika stanowiła rozwinięcie dywizjonizmu
pointylizm
Edward Burne-Jones, Złote schody
Czerpali tematy z Biblii i legend arturiańskich. Chętnie posługiwali się symbolami, malowali realistycznie, zawsze jednak w swoich obrazach zawierali jakieś dodatkowe, ukryte treści. Chcieli w ten sposób wrócić do "sztuki prawdziwej", która jest piękna, ale też niesie z sobą przekaz. A ich ulubionym motywem były piękne kobiety – często tworzyli wizerunki legendarnych bohaterek – Ofelii, Laury (o rysach twarzy żon malarzy). Także przyroda przedstawiana w najdrobniejszych detalach stanowi ich źródło inspiracji. Inspirowali się, podobnie jak poprzedzający ich nazareńczycy, sztuką quattrocenta i gotyku. Obrazy pełne są miłosnej symboliki i dydaktyzmu.
prerafaelici
J. i R. Adam, projekt elewacji pałacu Williamsa w Londynie
Odmiana klasycyzmu wprowadzona w Anglii w drugiej połowie XVIII wieku przez pracujących wspólnie braci: Roberta, Jamesa, Johna i Wiliama Adamów. Cechą charakterystyczną tego stylu była lekkość i elegancja osiągana przez jasną kolorystykę, zastosowanie stiuków, malowideł ściennych wzorowanych na malarstwie pompejańskim, pilastrów oraz medalionów zdobionych figuralnie, ornamentów roślinnych i palmet a także wysoko umieszczonych luster.
Bracia zajmowali się projektowaniem budowli wraz z całym wystrojem i wyposażeniem wnętrz. Zatem zmiany stylistyczne dotyczyły meblarstwa, wyglądu kominków, dywanów, żyrandoli i innych elementów wyposażenia.
styl Adamów
Karykatura Honoré Daumier ukazująca mieszczan, zbulwersowanych pokazanymi na salonie wizerunkami Wenus
Czasowa wystawa artystyczna będąca przeglądem dorobku współczesnej sztuki, niekiedy poświęcona jednemu działowi, np. rzeźbie, malarstwu, itp.; organizowana przeważnie przez instytucje do tego powołane.
Obejmował zwykle prace wielu artystów; selekcji dzieł dokonywało specjalne jury;
salon sztuki
lapidarium
Salon Odrzuconych
grafika
sos monachijski
Edouard Manet, Śniadanie na trawie, 1862-3
Wystawa dzieł odrzuconych przez jury paryskiego salonu, zorganizowana na polecenie Napoleona III w 1863 roku. O zaprezentowaniu dzieł na salonie decydowało jury, które wobec stale rosnącej ich liczby musiało także odrzucać ich coraz więcej. W 1863 liczba dzieł nieprzyjętych na salon sięgała 3000 albo nawet 4000. Édouard Manet i Gustave Doré złożyli w tej sprawie do ministerstwa list protestacyjny. Dowiedział się o tym Napoleon III, a następnie po obejrzeniu odrzuconych obrazów polecił pokazać je na odrębnej wystawie, nazwanej wówczas Salonem Dodatkowym.
Salon Odrzuconych
Aleksander Gierymski, Żydówka z pomarańczami
Pogardliwe określenie na ciemne, głównie brązowe i szare barwy używane chętnie przez malarzy szkoły monachijskiej w 2 poł. XIX wieku; wprowadzone pod koniec XIX wieku przez zwolenników jasnej impresjonistycznej barwy.
akademickie finis
sos monachijski
lamus
fin de siecle
Salon Odrzuconych
Paul Gauguin, Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd idziemy?
GAUGIN Wypracował własny styl i nazwał go symbolizmem ... : ..., gdyż posługiwał się uproszczonymi formami, symbolizm zaś dlatego, że nie odzwierciedlał realnego świata, lecz wyrażał idee poprzez symbole. Styl artysty powstał w wyniku połączenia elementów kluazonizmu, sztuki japońskiej, witraży średniowiecznych, sztuki ludowej i rzeźby pierwotnej. Charakteryzował się płynną linią i intensywnymi kolorami, za pomocą których artysta miał nadzieję stwarzać sceny obdarzone pierwotną tajemniczością i mocą.
Budował tajemniczy klimat dzieła zwartymi, rytmicznymi, uproszczonymi formami o dekoracujnych układach płaskich plam i mocnych linii (nabiści, P. Gauguin i Szkoła Pont-Aven)
symbolizm syntetyczny
gabinet Marii Antoniny w Wersalu, 1783
Klasycystyczny kierunek w sztuce francuskiej rozwijający się ok. 1750-90. Sztukę tego okresu cechowało zamiłowanie do symetrii, ładu i prostoty. Formy wzorowane głównie na antyku (moda a la grecque), odznaczały się delikatnym rysunkiem i lekkością proporcji. Wnętrza były utrzymywane w jasnej tonacji,; ściany o symetrycznych podziałach, okładano lakierowaną boazerią, kryto tkaninami i tapetami z malowanego papieru; dużą rolę w dekoracji wnętrza odgrywały stiuki, lustra ścienne i kominki;
neoklasycyzm
styl Ludwika XVI
styl Adamów
akademizm
empire
FRANZ VON STUCK, Sfinks, 1904
Kierunek w sztukach plastycznych występujący w ostatnim dwudziestoleciu XIX i na początku XX wieku, odwołujący się do świata przeżyć wewnętrznych, pragnący oddać duchową i zmysłową dwoistość zjawisk w sposób subiektywny, intuicyjny, służący wyrażaniu idei. Kierunek ten zakładał że świat poznawany zmysłami (materialny) jest złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat, którego zmysłami i rozumem nie można zinterpretować. Pojęć ze świata prawdziwego nie da się opisać za pomocą zwykłego języka, może to zrobić tylko symbol.
symbolizm
